فریدونشهر به استناد مدارک تاریخی در گذشته دور و پیش از اسلام پرتیکان (به معنای باشکوه) نام داشته است و از ایالتهای مهم برای اقوام آریائی به شمار می رفته که مدارک آن بر روی سنگ قبرها در مزرعه ای بنام قهستان موجود است.

سنگ بنای اولیه این شهر در سال ۱۰۱۳ به دست گرجیهائی که توسط شاه عباس اول به این منطقه کوچانده شدند ریخته شد.

از آنجا که این ناحیه دارای چراگاههای وسیع برای دام و نیز چشمه سارهای فراوان بوده که اکنون نیز بسیاری ازآنها مانند چشمه سنگی ،چشمه گلاز،چشمه تاجعلی و… در شهر جریان دارند ساکنین اولیه ،این منطقه را محیطی مناسب برای زندگی یافتند و رحل اقامت افکندند.

بعد ها نیز با استفاده از همین معنی به این محل «فریدون شهر» گفته اند.

«فریدون شهر» به سبب نزدیکی با فریدن (داران) در گذشته تابع شهرستان فریدن بوده و می توان گفت که از لحاظ تاریخی، سیاسی و تا اندازه ای اجتماعی و اقتصادی بسته گی زیادی با آن ناحیه دارد.

این شهر که بزرگ ترین شهر گرجی نشین ایران نیز است، تا سال ۱۳۵۹ هـ . ش « آخوره بالا » نامیده می شد. این نام به ویژه نزد عشایر بختیاری چهارلنگ متداول است. واژه پارسی « آخور» به معنی آخر و آخره، مشتق از « آخوربر و آخورسالار» است که در دوران ساسانیان به رئیس اصطبل اتلاق می گردیده است. به تعبیری دیگر اتلاق نام آخره به این ناحیه به سبب آن است که فریدون شهر در گذشته، بزرگ ترین ناحیه جمعیتی در آخرین بخش فریدن بوده است، و به سبب نزدیکی دو آبادی، فریدون شهر را آخوره بالا، و دیگری را آخوره پایین ( وحدت آباد کنونی ) نامیده اند.

با این همه گرجی ها شهر را به « سوپلی » که واژه ای گرجی است، می شناسند.